Naar Franz Jozef met zee, gletsjers, regenwouden en sandflies.

Vandaag van Queenstown naar Franz Jozef gereden. Een lange rit, maar wel bijzonder en mooi.

We zijn inmiddels al gewend aan grote meren, bergen met besneeuwde toppen, lupinen, bloeiende palmbomen. 

We hadden gewoon 350 km lang de highway 6 kunnen volgen, maar we gingen natuurlijk nog even "binnendoor" via een bergpas. Daarna ook nog heel wat bergwegen gehad. Dat was wel allemaal de highway 6. Dat betekent dus niet een snelweg, alleen maar doorgaande weg.

Vandaag heel veel bruggen over gegaan, allemaal "one lane bridge". Dat staat dan op de weg aangegeven in grote letters. Er staat een bord met wie eerst voorrang heeft. Allemaal dus hele smalle bruggen op een doorgaande 2baans highway. We hebben ze niet geteld, maar in ieder geval meer dan 25. 

En dan richting de Tasman zee veranderd het landschap in een regenwoud. We blijven ons verwonderen over de grote en vele soorten varens, sommige wel 10 meter hoog. Zelfs rood mos. Allerlei palmbomen, soorten yukka's, bijzondere bomen (die we nog niet thuis kunnen brengen).

Echt prachtig!

We rijden een stuk langs de kust en dan weer het binnenland in. We stoppen even aan zee. Daar maken we voor het eerst kennis met de sandfly. Hele kleine vliegjes die snel en vrij heftig prikken.

We rijden verder en slaan dan af naar de Fox Glacier.

Een gletsjer dus. De weg er naar toe is idyllisch, smal door een prachtig regenwoud.

Dan een parkeerplaats met allerlei waarschuwingsborden. Dat je beslist niet verder dan het hek, niet van het oad af en voorbereid zijn op snel stijgende rivieren en slecht weer. Tja het was maar een wandeling van 10 minuten, en dan het hek, 700 meter verderop de gletsjer. Verder kan alleen onder begeleiding van een gids. John zag in de gletsjerrivier ijs drijven. De gletsjer wordt snel kleiner.

Dan door naar Franz Jozef, het Punga Grove motel. Leuke kamer met keuken erin en een terras met direct die grote varens. Het is al niet bijzonder meer, zoveel zijn we hier.

Wat doe je in Franz Jozef. Ja je moet met een helicopter naar de gletsjer. We bekijken wat het kost, we zijn wel Hollanders. We twijfelen, maar besluiten het niet te doen, omdat 1. Het te duur is, 2. Een van de helicopter verhuurbedrijven morgen gesloten is, i.v.m. de begrafenis van een piloot ((vorige week neergestort) 3. Ze niet zo goed weer verwachten vanaf morgen (dinsdag) t/m vrijdag. Dus we gaan morgenochtend wandelen tot zo dicht mogelijk bij de Franz Josef gletsjer en misschien smiddags (als het inderdaad slecht weer is) kiwi van dichtbij bekijken (binnen waar ze eieren uitbroeden enzovoorts).

35 jaar samen, 25 jaar getrouwd en wat doen we dan? Mountainbiken bij Queenstown, Nieuw Zeeland.

Gisteren van Te Anau naar Queenstown gereden. Het was koud en nat weer.

'S middags Queenstown bekeken en fietsen geregeld voor de tocht van vandaag. Specialized, bijna zelfde als thuis. Voor mij een Rumor, alleen andere kleur en voor John een xl Camber, maar die was nog wel iets te klein voor John. Queenstown is vol met outdoorwinkels, bookingsbureau's voor allerlei gekke dingen zoals bungeejumpen enz. Ook veel restaurants en veel mensen, maar toch een relaxte sfeer.

Ons hotel is groot, met kamer met balkon en uitzicht over het meer. 

Vandaag dus een mtb tocht. Voorbij wel heftig, direct met smalle tracks en afgrond. Dan een pad waar door de storm veel bomen op waren gewaaid, dus klauteren. Dan langs een paar kleinere meren. En uiteindelijk het 7 mile bike park met allerlei keuzes van lastige tracks. Ik heb iets teveel gelopen, maar toch ook wel genoten. Aan de Wilson Bay heb ik even lekker in de zon gelegen zodat John zich even uit kon leven in het 7 mile bike park. Ook ik moest later een deel daarvan doen, om weer terug naar Queenstown te komen. Het was een heerlijke dag.

Straks uit eten ter ere van........

Superluxe lekker gegeten. John vooraf iets met inktvis en toen mega ribeye en ik  coquilles vooraf en superheerlijke zalm. Daarna nog een drankje in een bar met live muziek.

De komende dagen doen we weer zuinig, als dat al man hier in Nieuw Zeeland. 

Na een wegafsluiting door de heftigste storm sinds jaren toch nog naar Milford Sound!

Tja dus weer terug naar Te Anau. Later nog weer een keer terug. Pas vanaf 12 uur was de, enige, weg naar Milford Sound weer open. Alle omgevallen bomen van de weg verwijderd. Ondertussen gebeld, omgeboekt, een long black en een flat white (onze favoriete koffie hier) gedronken met daarbij een mega overheerlijke scone.Tja je moet wat wanneer je niet verder kunt, toch?

De foto's spreken voor zich. Het was fantastisch! 

Oh ja en toch weer even goed nat geworden, door de hoge golven die over boord gingen toen we richting de zee gingen en van de watervallen, waar de boot onder bleef stil liggen. De oplettende kijker, John dus, heeft ook pinguïns gezien. Ik niet, dus niet op de foto. 

Ook verticaal regenwoud tegen de meer dan 700 meter hoge rotsen op, met allerlei bomen, grote varens, bloeiende planten, van alles. Prachtig.

Dat was de 2 uur durende autorit naar Milford Sound toe, 120 km door de bergen, zeker waard! 

Van Dunedin naar Te Anau

We vertrekken na een heerlijk ontbijt uit Dunedin richting Te Anau. Het is prachtig weer, zonnig en 26 graden. Volgens Richard, onze B&B eigenaar regent het in Te Anau 300 dagen per jaar en rekenen ze de hoeveelheden regen in meters.

Onderweg koelt het wel al wat af, maar het is nog lekker weer wanneer we in Te Anau aankomen. Wel waait het hier hard. De weersvoorspelling voor morgen is niet zo best, dus alle warme en waterdichte kleding mee voor onze boottocht door het fjordengebied Milford Sound. Het is een fjord van 22 km lengte, die je volgens de gidsen gezien moet hebben. Het is nog wel ruim 2 uur rijden daar naar toe vanaf Te Anau.

Zeeleeuwen, lange wandeling, bruine benen, strand, zand, fish and chips

We besluiten naar Allans Beach te wandelen. Dat was dus een lange saaie wandeling. 4 uur heen en terug. Het eerste stuk was een mooie track een flinke heuvel op en af, toen een erg lang stuk over een gravelweg om uiteindelijk bij een strand te komen. We snappen nu wel waarom andere mensen hier gewoon heen rijden. Pffff. Op het strand meteen een paar zeeleeuwen, een schattig kleintje en een hele dikke grote.

Oh ja onderweg ook nog een flinke boom. Uiteindelijk terug in Portobello en toen met de auto naar sandfly Beach, want daar was een kans de geeloog pinguïn te zien. Van de parkeerplaats naar het strand was een hele steile zanderige afdaling. Meteen weer zeeleeuwen, maar na ruim 2 uur op het strand (lekker liggen, zitten in de nog felle warme zon) nog steeds geen geeloog pinguïn. 

En fish and chips als maaltijd aan de haven van Portobello (19.30 uur inmiddels).

Morgen gaan we via centrum Dunedin, door naar Te Anau het fjordengebied in het zuidwesten van het Zuidereiland.

Elefants rocks, mouraki boulders, Dunedin, Portobello, blauwe pinguïns

Vandaag van Twizel naar Dunedin.

Met wat mooie uitstapjes onderweg die je alleen vindt als je van de highway afgaat.

Dunedin 

Portobello

Meer dan 100 blauwe pinguïns gaan na zonsondergang aan land. Daar hebben ze ondergrondse nesten. De ene gaat de hele dag op zee visjes vangen en komt s nachts terug naar het nest. De volgende dag gaat de andere. Lastig foto's maken in het donker. Deze zit in z'n nest op z'n partner te wachten.

Mount Cook extreem! We hebben ontdekt dat het weer hier in de bergen extreem kan zijn!

U We vertrekken vanuit een mooi zonnig Twizel richting Mount Cook om daar de Hooker valley wandeling te doen. Een ruim 3 uur durende wandeling met 3 hangbruggen en een gletsjermeer aan het eind. Alternatief was een helihike, met de helicopter naar boven met landing op een gletsjer en daar een wandeling, maar dat was ons iets te duur (tussen de 100 en 300 euro p.p.). Achteraf was dat ook niet gelukt, omdat het weer bij Mount Cook nogal heavy was. Storm, regen, windstoten, enz.

We rijden langs een prachtig turqoise meer naar Mount Cook, onderweg begint het een beetje te regenen. Bij het infocentrum wordt gewaarschuwd voor slecht weer, vertrek niet zonder goede jas.

Ik heb de regenjas op de kamer gelaten, want het zou droog blijven vandaag. Mijn softshelljack bleek niet bestand tegen zulk extreem weer.

De wandeling begint rustig, mooi pad, wel regen, maar wordt steeds extremer. Ik heb volgens mij zelfs op het Nederlandse strand nog nooit zo'n wind-storm meegemaakt. Het gaat steeds harder regenen en waaien met zulke windstoten dat ik me soms vast houd aan een dikke kei om niet van het pad te waaien. En dan ook nog die drie hangbruggen. Voor mij sowieso een uitdaging sinds ik vorig jaar hoogtevrees kreeg. Maar nu, pff, bij de heftigste windvlagen met 2 handen vasthouden aan de reling en wanneer het iets minder is, weer verder. 

John vind het prachtig! Hij loopt met een grote grijns op zijn gezicht. Hij doet nog een extra regenjack aan en de muts van de jas over zijn pet. Onderweg zien we speciale Nieuw-Zeelandse Alpenbloemen, maar het is te nat om het fotostoestel te voorschijn  te halen. Dat kan alleen wanneer we iets uit de wind achter een rots staan.

Er zijn ook stukken over planken over een soort moerasachtig gebied. Ik houd de hand van John stevig vast, maar soms moeten we samen even schrap (stil)staan, omdat er weer een heftige windruk komt. Heel romantisch hand in hand.......... 

We gaan tot het eind van het pad, in de hoop dat we daar even kunnen schuilen. Helaas aan het eind is slechts het gletsjermeer, maar daar is het zo extreem weer, dat we snel weer weg gaan. Ik voel inmiddels goed dat mijn jas beslist niet waterdicht is, koud en nat. Ik heb nog een extra jack in de rugzak dat ik onder de natte jas aan doe. Ietsie warmer. We hebben koude handen. Muts, handschoenen en regenpak was geen overbodige luxe geweest. Maar toch heeft het wel wat hoor. De terugweg was grotendeels met de wind in de rug en dat voelt iets steviger staan.

En die hangbruggen, die wiebelenja, maar toen we achterom keken zagen we dat ze wel een meter op en neer gingen door de wind.

Maar het was toch wel kicken. Het was een belevenis! Helaas hebben we Mount Cook niet echt gezien, alleen maar een donkergrijze wolk.

Terug alle zeiknatte kleding te drogen gehangen in de zon op het balkon. Het meeste kon je uitwringen. Ook de schoenen en sokken doornat.

'S middags nog naar een zalmkwekerij geweest, waar je de vissen mocht voeren. Met prachtig zonnig weer. Toen weer wel. Mijn gezicht, vooral mijn neus voelt verbrand. En dat ik die regen hoe kan dat? Mijn neus was ongeveer het enige wat buiten mijn jas uitstak. Dus waarschijnlijk gewoon rode konen van het weer op het gezicht.

Morgen gaan we naar het zuidoosten, naar de kust, naar Dunedin, het Schotse gedeelte van Nieuw Zeeland.