Transalp volbracht

Zo, net het ontbijt op in Nauders.

Gisteravond met de bus met fietsaanhanger terug gebracht vanaf eindpunt Lago du Poschiavo naar Nauders.

Deze blog is mijn belevenis van de transalp en ik spreek niet voor anderen. Dat zeg ik even omdat mijn belevenis van de transalp dus anders is dan van een ander.

Peter en John hebben deze transalp fantastisch gevonden. Veel meer uitdaging (lees moeilijke, technische stukken) dan vorig jaar. Trecia vond het ook helemaal geweldig. Klimmen kon ze al makkelijk, maar afdalen en allerlei obstakels goed fietsen heeft ze deze week heel veel bijgeleerd.
Ze is ook helemaal enthousiast en wil iedere maand wel een transalp fietsen.

Tja en dan ikke. Op dit moment zeg ik, zo absoluut niet meer. Maar misschien slijt dat?? Je blijft tenslotte altijd de leuke dingen beter onthouden dan de minder leuke.
Maar nu voeren de minder leuke helaas toch ietsie de boventoon.

Gisteren, de laatste dag, stonden er voor groep groen nog 1100 hoogtemeters op het programma in een lange klim omhoog. Dan een trail op hoogte wat op en neer. Dan lunch bovenop de berg en afdalen over schotterpad om vervolgens langs het meer naar het eindpunt te fietsen.

Oke lange lange klim, soms zeer steil, maar was wel te doen. Maar toen die smalle technische op en af door het bos. Smal paadje met afgrond rechts. Dikke keien, drop op, drop af, dikke boomwortels, maar vooral dat smalle met afgrond. Moeilijk, sinds ik op dag 3 hoogtevrees heb gekregen.
Wim, de belg met ook hoogtevrees, loopt voor mij uit. Soms vloekend, klagend dat dit niet voor de groene groep geschikt is, veel te technisch. Soms fiets hij een paar meter, dan stapt hij weer af. Daar wordt ik natuurlijk ook niet minder bang van. Dus we hebben samen weer een heftige etappe. Pffff. Hier ben ik wel klaar mee.
Dan komen we bij de lunchplek, een prachtig plekje. Heerlijk relax, mooi weer, maar wel even een jackje nodig voor dekoude wind.

Dan naar beneden over schotterpad en dan stuk asfalt met haarspeldbochten. Dan op een splitsing stoppen we en wordt er weer een paar lagen kleding  uitgedaan. Waarom? Omdat we weer gaan klimmen. Foutje van de gids. Nog weer 200 hoogtemeters klimmen. Shit ik ben er helemaal klaar mee!! En waarom om vervolgens weer zo'n klotepaadje te moeten afdalen, wat nauwelijks is te fietsen. Huilen staat me nader dan het lachen. Dan eindelijk zijn we bij het meer. We fietsen nog een stuk langs het meer tot aan Le Prese.

Felicitaties, foto bij het meer en naar het hotel.
Douchen, pizza en met de bus terug.

Misschien doe ik over een week een nieuwe evaluatie. En dan plaats ik ook foto's, hopelijk herinner ik me dan vooral het mooie van deze transalp.

De 5e dag van de Transalp

Ook die zit er al weer op.
Het was een fantastische dag.
En dat terwijl ik 2 x ben gevallen, even flink pijn, dik en blauw en weer door.

Onze groep werd eerst een stuk omhoog gebracht met het busje. De andere 2 groepen starten vanaf ons hotel in Le Prese.

De chauffeur bracht ons niet helemaal tot waar was afgesproken, omdat hij bang was dat hij daar niet kon draaien. Dus ook voor ons nog wat extra klimmen. 200 hoogtemeters extra.

Direct weer klimmen dus. Gewoon eerst vlak rustig infietsen is er hier niet bij.
Beginnen "rustig"  met gemiddeld 10-11%, daarna wordt het steeds steiler.
Het gaat goed met mij op het schotterpad. Ik kan me goed concentreren en neem iets rustiger tempo over de iets vlakkere bruggen/planken en weer door. Verstand op nul, zicht op oneindig.
Maar helaas dan moeten we zo ineens links van het schotterpad af, omhoog door gras, modder keien en dan wordt het een paadje omhoog. Valt weinig aan te fietsen voor mij, dus helaas weer lopen.
John schijnt hier overigens wel een groot gedeelte op de fiets te hebben gedaan.
En verder omhoog klauteren.

Wanneer we bovenop zijn, zien we in de verte op een klein paadje de rode groep rijden.
Toen de blauwe groep boven was, heeft die onze groep zien fietsen op dat zelf paadje.
Dit schrijf ik wel, maar sinds de 3e dag durf ik niet meer zo maar het dal in te kijken, om de angst/hoogtevrees die ik toen heb meegemaakt te voorkomen. Dus wanneer we stoppen kijk ik naar de berg in plaats van naar die mooie vergezichten en enorme diepten. Want die zijn er steeds weer als je veel klimt en dus heel hoog de bergen in gaat. Eigenlijk zonde dat ik daar niet meer van kan/durf te genieten.

Die blauwe groep, waarin ook John en Peter zitten, haalt ons op de steile keien/bosafdaling weer in. Op dat pad val ik 2 x. Ik blijf haken achter een dikke kei of zoiets. Gelukkig ga ik niet over de kop, maar val op zij. Scheenbeen rechts, wijsvinger en binnenkant hand links nogal pijnlijk. En vooral die binnenkant hand is nogal vervelend wanneer je nog langdurig moet dalen, want daar zit vooral het gewicht op.
Dan het laatste stuk van de afdeling schotterpad en verder over asfalt. Ondanks dat stinken de remmen flink.

Dan zijn we in Tirano, een mooi Italiaans stadje, waar ook de Bernina express dwars door de straten rijdt. We eten een pizza op het terras; eigenlijk was het restaurant al gesloten (14.30 uur), maar na wat aandringen, krijgen we toch nog pizza. De trein loopt tijdens het eten meerdere keren langs het terras.

Dan naar heet station van Tirano, nog een kaartje kopen zodat ook de fiets mee mag op de trein.
Blauw en groen vertrekken allebei tegelijk, dus de trein zit vol fietsen. De meeste kunnen hangen aan een haak speciaal daarvoor.
Als echte toeristen gaan we met de Bernina Express terug naar het hotel De trein stopt voor het hotel, midden op straat. De auto's moeten dan gewoon wachten en nu zelfs wat langer want er moeten 16 fietsen uit de trein.

Op naar de laatste dag.

Dag 4 zit er al weer op.

Pfff, eigenlijk lig ik al in bed. Afgelopen nacht niet best geslapen en vandaag weer teveel gelopen en geklauterd met de fiets aan de hand. Eerste stuk tot de lunch was mooi. Prachtige paden. Dikke marmotten vlak langs het pad gezien, naast koeien en kuddes schapen. Wel veel stront van de fiets wassen dus.

Vanochtend begonnen in de mist met slechts 2 graden. Maar wanneer het technisch wordt of je moet klimmen voelt dat al snel 10 graden warmer. De hele dag kledingstukken aan/uit. Been-en armstukken , Windhesje enz. Toen we boven de wolken/mist uitkwamen was het direct een stuk warmer. Wel veel modder, het had toch flink geregend vannacht. Paar steile klimmen gehad, maar mooi. Tweede lange klim was het gedeeltelijk over het asfalt. Toen op ongeveer 2400 meter hoogte heerlijk geluncht. Aan een gletsjermeer.
Daarna eerst een stuk over het asfalt naar beneden, heel koud en verkeerd. Dus weer terug omhoog tot het restaurant en op zoek naar het juiste pad en al weer warm.
Daar zaten aan tal flinke klauterstukken bij, vaak "mooi lopende stukken" volgens de gids. Lopend met de fiets aan de hand klauteren dus. We doen de Berninatrail en kruizen regelmatig de Berninaspoorlijn. Morgen gaan we ook een stukje met de trein.
Dan een stuk Schwalbepad. Dat heet zo, omdat er zoveel lek wordt gereden, omdat er scherpe keien rechtop staan. En inderdaad rijden hier een aantal lek.
Daarna zou onze groep een mooi schottepad naar beneden krijgen, maar we gaan weer verkeerd. Steil naar beneden (lopen dus) en dan hetzelfde pad weer omhoog klauteren. Dan op zoek naar dat  schotterpad. Het wordt heel wat anders. Een heel steil en heel smal naar beneden klauterpad door het bis. Echt steil naar beneden, bijna niet te lopen. Zeker niet met fiets aan de hand. En er komt geen eind aan.
Dan komen we eindelijk op een echt pad en kunnen per fiets (steil) afdalen. Stinkende remschijven.
Beneden nog een stuk over de weg door het Poschiavo dal en dan finish pas om 17.30 uur in Le Prese.

Pff trusten!

Transalp dag 3

Even een kort verhaaltje.

Mijn mtb maatje Trecia heeft een fantastische dag gehad. Ze heeft veel bijgeleerd, durft bijna alle afdalingen. Ze heeft genoten.

Ikke ietsie minder. Bovenaan de eerste klim was ik misselijk. Dus even wachten voordat we de bleu line downhill afdaling doen. Die ging redelijk, niet alle afdalingen fietsend gedaan. Daarna een aantal klimmen en technische stukken langs een dal omhoog. Ik val nog even onhandig bij het opnieuw opstappen tijdens een klim. Scheenbeen geschaafd.....en door!
Daarna nog een aantal pittige klimmen, sommige stukken over het asfalt. Ik kom nog steeds een tandwiel te kort. Op mijn oude fiets kon ik lichter trappen en kon het omhoog dus langer fietsend volhouden.
Een lunch in een klein dorpje en dan verder omhoog bijna tot aan de lift bovenop de berg. Dan gaan we een lang stuk wat op en neer. Technisch, goed opletten. Gaat lekker. Totdat........

Zo ineens wordt ik enorm bang van de afgronden naast het smalle pad. We kronkelen omhoog en omlaag langs de berg, met een afgrond rechts. Gisteren ook gedaan. Het pad was toen veel smaller.

Ik durf niks meer. Ik loop de meeste stukken. Ik ben zo enorm bang, ik loop helemaal te trillen op mijn benen. Dit is dus wat hoogtevrees heet!! Dus ik loop verder en gelukkig snapt Wim uit de groep mijn angst. Hij heeft ook hoogtevrees, deze paden zijn voor hem ook het maximum en ook hij loopt hele stukken.
Verderop zit de rest te wachten bij een hutje, maar het pad gaat nog veel verder.
Johan, de gids, blijft achter mij. Ik loop gewoon te janken van angst. Idioot is dit. Sommige stukjes durf ik te fietsen, maar wanneer er weer een scherpe bocht is met geen overzicht en wel die continue afgrond stap ik weer af.
Eindelijk komen we lager en is de afgrond minder. Sommige stukken zijn steil, maar dat is het probleem niet, dat durf ik wel. Dan nog een technisch smal pad met vele dikke keien. Gaat goed, geen afgrond, dus dit durf ik wel weer. Dan komt Livigno weer in zicht. We gaan even pinnen en moeten nog even door het dal naar de andere kant van het dorp naar ons hotel. Dus nog even flinke dalen en flink, maar redelijk kort en op het asfalt stijgen.

De verhalen van de verschillende deelnemers en de verschillende groepen zijn zeer divers.
2 mannen uit groep blauw, een niveau hoger gaan morgen met ons mee.
John heeft fietspech gehad en ze zijn ondertussen naar een fietsenmaker geweest.
We hebben zeker een leuke en gezellige groep alles bij elkaar.

Nu moe, stijf, pijn, goed slapen en morgen is er een nieuwe dag. We gaan weer verder, weer naar Zwitserland, Le Prese.

De 3e Transalp

Eindelijk weereen verhaaltje op mijn blog.
Ik zit nu te typen op een klein toetsenbordje aan de Ipad in Livigno.
Inmiddels zit de 2e dag van de 3e transalp erop.

Even in het kort wat ik na de vorige transalp in juli 2013 van sportiefs heb gedaan:

• in oktober een skikemarathon, althans het werd een halve terwijl ik voor een hele had getraind, maar de weersomstandigheden waren voor mij om te skiken te extreem. Harde wind, stromende regen en koud 

•  In oktober is ook weer het schaatsseizoen begonnen en vanaf november tot maart heb ik weer heel veel leuke lessen gegeven aan allerlei niveau's. 

•  Begin december de MTB tocht in Oss weer met extreem veel modder, Tsjonge we hebben afgesproken dat we elkaar de volgende zullen herinneren hoe extreem die modder was en dat we dat niet weer doen. 

•  Helaas geen natuurijs deze winter, dus naast het schaatsen, veel mountainbiken, met op 10 maart weer de MTB marathon op Ameland. Superevenemet. 

•  Half mei het MTB weekend van CRT Raalte in Groesbeek, met helaas veel regen. 

•  Dan test ik het Pinksterweekend een nieuwe MTB. Een 29er en ben verkocht. Ene meneer Kok speelt daar handig op in en het weekend daarna fiets ik al op een nieuwe fiets Limburgs Mooiste. Dankzij John, die de fiets de dag daarvoor in elkaar zet, omdat de fietsenmaker daar geen tijd voor had. 

•  Daarna De Hel van Wageningen, 100 km singletracks en nog het MTB weekend van cycling Lemelerveld in de Ardennen. Helaas verdraai ik daar mijn knie. Ik begin daarna voorzichtig weer met fietsen, maar kan nauwelijks lopen.

Omdat er getraind moet worden voor deze transalp de hele zomer doortrainen met als test De veldslag om Norg, 106 km binnen 6 uur.Helemaal kapot en half augustus nog de Cauberg Challenge, 2 dagen 65 km. We zijn er klaar voor toch??

Yes en nu zit dag 2 van de Transalp er al weer op. Super!! Het infietsrondje zaterdagmiddag was heftig, slecht 8 km met alle extreem erin. Ging waardeloos. Maximaal training op slechts 8 km.

Dag 1 begint met gids Johan met veel techniekadviezen. O.a. dat je in extreme afdaling beter achter je zadel af kunt stappen indien nodig. Nou probeer dat maar eens. Mijn conclusie na dag 1 was dat ik nog een tandje te kort kwam voor de hele steile klimmen. Helaas het schijnt dat ik voor al het kleinste tandwiel en achter al het grootste tandwiel wat te krijgen is heb.

Oke en nu zijn we dus al in Livigno. Gisteren in Zwitserland in hotel Stelvio geslapen.
Vandaag begonnen met meteen een heftige klim van 8 km met 850 hoogtemeters (nee niet eerst rustige inrijden) met gemiddeld 15% omhoog. Nou daar ben ik mezelf wel even tegengekomen hoor! Daarna iets rustiger omhoog, wat op en neer en toen een smalle trail, waar we het advies kregen om alleen maar vooruit te krijgen naar het pad, omdat direct rechts een enorme steile afgrond was.
Maar kicken dat dit is gelukt joh! Hier wordt ik toch wel enorm happy van. We lunchen aan een meer in een soort Italiaanse berghut. Direct daarna nog een lange heftige klim en een lange steile, maar mooie afdaling. Dan komen we aan bij het meer  van Livigno en langs het dorp en moeten we natuurlijk het laatste stuk naar het hotel nog even flink klimmen.
Maar het is hier prachtig en we blijven hier nog een dag. Morgen doen we een gedeelte van de downhillpaden, maar we moeten natuurlijk eerst omhoog fietsen (die downhillers gaan met de lift).
Tot morgen