Vandaag het WK-onderdeel "velling (van een boom)". We worden om 6.30 uur opgehaald uit Minsk. We ontbijten in Raubitshi en dan naar de vellingsite. We zijn vandaag met de kleine bus en de chauffeur zegt de hele dag tot onze beschikking te staan. Dus we lopen met de motorzagen enz. naar dat busje. Géén chauffeur! Dan komt ie, maar hij weet niet waar de vellingsite is! We wachten in het busje. de tolken zijn druk aan het bellen, paniek! Dan moeten we het busje, met al het gereedschap, weer uit. We moeten naar een andere bus. Maar die is al weg! De mannen moeten om 8.20 uurzagen. Het is 40 minuten rijden en het is inmiddels al bijna 8.00 uur! We stappen het kleine busjes weer in. Kate (vrijwilligster) rent naar een andere bus en vraagt de weg aan die chauffeur. We gaan. En hoe, met hoge snelheid, links-rechts inhalen enzovoorts. En ondertussen bellen Cristina en Kate met de wedstrijdsorganisatie over onze vertraging. Geen probleem; ze mogen later starten. Pffff.
's Middags ga we met een excursie mee, naar de Stalin Line. Een stuk van de frontlinie van de Baltische Zee (St. Petersburg) naar de Zwarte Zee. Het is een soort museum met bunkers, raketten, vliegtuigen enz. over de geschiedenis. Gevechten tussen Partizanen (russische boerensoldaten) en de Facisten (zo heten de duitsers volgens de witrussen). Helaas regent het hard. Geen weer om daar uren rond te lopen, dus we zijn veel sneller terug dan was gepland.
De wedstrijden zijn voor die dag al afgelopen en dan volgt de huldigingsceremonie voor de 1e 4 onderdelen. Helaas geen medailles voor Nederland. We gaan eten, wat inmiddels een beetje saai wordt, want het buffet is altijd hetzelfde 's middags en 's avonds. Meestal is het niet zo warm meer of er is al wat op (minder keuze). Maar goed, het vult. We drinken champagne en eten taart bij de Belgen, want Jan Maes was jarig. En daarna brengt ons busje ons weer terug naar Minsk.
Zondag 25 augustus.
De laatste wedstrijddag met de relay (snelheidsbaan in estafettevorm voor de teams) en het snoeien. John start als eerste in de estafette, maar dan gaan junior Harm even in de fout door aan de verkeerde kant van de stam een plak af te zagen, waarna de anderen ook fout gaan. Helaas. Harm baalt en is de rest van de dag "pispaal".
Tussendoor beklimmen we één van de skispringschansen met mooi uitzicht over het wedstrijdterrein.
Het snoeien gebeurt na de lunch. De besten snoeien het laatst. John en Arian snoeien tegelijk. Ze zijn streng: John zou teveel met z'n hoofd naar voren gebogen zijn bij de start en Arian wordt een voetfout aangerekend, maar erg onduidelijk. Het snoeien is voor het publiek het beste te volgen via een groot scherm, want er staan te veel juryleden en dergelijke om het rechtstreeks goed te zien.
Iedere dag komen er busladingen tribunevulling in speciale t-shirts binnen. Ook is er heel veel beveiliging op (en rond) het terrein.
Een rus wordt wereldkampioen. Hij gaat met onze mooie houten bokaal naar huis (heeft 4 jaar in onze kamer gestaan, John 2 x wereldkampioen). Maar tijdens de huldiging vergeten ze die; dus ga ik nog even met de bokaal op de foto en daarna wordt ie alsnog overhandigd aan de Rus.
Tegelijk met de huldiging is ook de officiële sluiting van het WK.
Sarah, de eerste vrouwelijke deelneemsters uit Luxemburg wordt ook gehuldigd. Ze heeft het best goed gedaan; alleen bij het snoeien nogal pech; de ketting liep eraf.
Na de huldiging gaan we ons (primitief) omkleden voor de feestavond. Omdat we niet in een hotel op het terrein zitten, doen we dat in een (niet zo schone) wc. Tja, het lukt. Het feest is buiten op het terrein. Er staan een aantal tenten met tafels met koude gerechten en daarnaast een buffet met warme gerechten. Het eten is heel goed, luxe. Veel beter dan de rest van de week.
Oké, groep compleet. Oeps, bus weg! Gelukkig staat er nog een vrijwilliger in de buurt die de buschauffeur belt. De bus komt terug. In de bus worden nog wat plastic zakken gevuld met ........
't Was weer een fantastisch feest. Alleen daarvoor zou je al naar de WK gaan! Is altijd goed.
Maandag 27 augustus
Het team vertrekt eerder dan ik (andere vlucht). Ik wordt via Raubitshi naar het vliegtuig gebracht. In Raubitshi is ook het Belgische team. Ik heb het jasje van Jan Maes. Die heeft ie zeker nodig, want daar zit zijn vliegticket in! Het vliegveld in Minsk is een beetje vreemd, want na het inchecken kom je direct in een aparte wachtruimte voor alleen je eigen vliegtuig. Dus zie ik na het inchecken de Belgen niet meer, want die hebben ook een andere vlucht. Ik vlieg via Riga in een Fokker 50. Klein propeller vliegtuig. Spannend. Maar de landing was beter dan op de heenweg met Belavia. Nog nooit zo'n ruige landing meegemaakt!
Verder loopt alles prima en ontmoet ik op Schiphol weer de rest van het team. Naar huis!
Het waren een paar prachtige, bijzondere dagen!
