Online HEMA fotoalbum

http://onlinefotoalbum.hema.nl/jouw-fotoalbum-bekijken/36ddfe14-a2e2-489d-a830-fec646de1a55
De link naar mijn online HEMA fotoalbum.

De laatste Transalp etappes in Italië door de Dolomieten

Etappe 5 Sand in Taufers naar St. Vigil of San Vigilio (klinkt toch veel mooier!)

De eerste hele Italiaanse etappe wordt gedomineerd door de beruchte Kronplatz, althans voor de groene en de rode groep. Groen gaat gedeeltelijk met de lift, maar de zwaarste groep rood fiets helemaal naar boven.
De tussengroep (blauw) komt niet langs de Kronplatz. Ze doen een iets ander route met ruim 1800 hoogtemeters. Pien en ik hebben daar ook wel zin in, maar de gidsen zeggen dat we dan langdurig met de fiets op de nek moeten sjouwen. Oké, dan maar niet. Achteraf hoor ik van John dat het best te doen was geweest voor ons. Jammer, gemiste kans. Ik wil ook wel eens echt kapot gaan hoor, helemaal niet erg en dat heb ik deze transalp nog niet echt meegemaakt. Toch maken wij ook een hele mooie tocht.  Gedeeltelijk gelijk aan blauw en rood. De rode groep komen we tegen in het laatste stuk van hun klim naar de Kronplatz, wanneer wij daar gedeeltelijk naar beneden gaan. Even later komt de blauwe groep ons achterop. Ik fiets mee met blauw, heb er zin in en kan prima meekomen in de klimmen, maar op verzoek van de gids wacht ik even later toch maar op mijn eigen groep en gids. Jammer.
's Avonds eten we heerlijk pizza op terras bij de plaatselijke pizzatent. Gezellig. De laatste dag komt al.

Etappe 6 van st. Vigil naar Cortina
(Geel), groen en blauw fietste dezelfde route. Rood doet er nog een extra pittige klim bij. John heeft er zin in en doet ook de laatste dag met de rode groep mee. Op de gids na is hij de snelste daler. Ik daarentegen, waarschijnlijk de langzaamste?? Kramp in mijn handen en armen ondertussen van het remmen. Toch nog de angst in de benen van de beide vallen op dag 2. Balen doe ik van die angst.
Maar de klim in de Dolomieten tot 2176 m was fantastisch!! Kicken!! Hier kan ik zo van genieten, dat ik die strijd in mijn eentje aan ga met die berg. Niet opgeven, niet afstappen, blijven fietsen tot de top.
Helemaal kicken en genieten als je boven bent. Ja, dit had ik vanaf dag 1 gewild. Fantastisch!!
Boven op een lekkere apfelstrudel en verder, want we zijn toch nog niet helemaal aan de top. Helaas het allerlaatste stukje lukt het me niet op de fiets te blijven zitten, te steil, te veel losse keien. Toch nog even lopen.

Dan dus die afdaling. Tja, waar John (en Peter ook) zo van kunnen genieten. Ikke ietsie minder.
Langdurig klimmen betekent dus ook langdurig afdalen. Er komt geen eind aan. Of toch wel. Stijn gaat de afdaling ook met ons mee, heeft ook geen zin meer in snel afdalen.
Ondertussen nog even langs een enorme waterval, waar alle groepen weer even samen zijn. Je kunt er niet de fiets heen, even een stukje (langs een afgrond) lopen en dan glibberig nat richting de waterval, waar je achterlangs kunt lopen, maar dan blijf je niet helemaal droog. Was zeker de moeite waard.
Dan weer verder afdalen, laten rollen is veiliger dan continu in de remmen. Maar dan ga je toch steeds harder? Richting Cortina het eindpunt. Het begint een beetje te regenen, maar het is warm, het geeft niet.
De straat bij Cortina is nat, we gaan pizza eten op een overdekt terras. De zon schijnt alweer en de straat is al weer droog. Even een overwinningsfoto bij het station van Cortina en dan naar het hotel waar we mogen douchen, voordat we terugrijden naar Hinterglemm. Het hotel in Cortina ligt naast een Specialized fietsenzaak. Daar zie ik mijn nieuwe fiets staan. Precies dezelfde, maar in nieuwe kleuren, wit met matrood, mooi! Dan gezamenlijk weer naar het station in Cortina waar de bus met luxe fietsaanhanger voor ons klaar staat. We rijden over de Grossglockner terug, een hele reis (omdat die tunnel gesperrt is). Voor mij dus voor de 2e keer, maar het is nu heel anders, bewolkt, later op de dag en bovenop komen we in de mist. Het laatste kleine tunneltje bovenop, zit ook helemaal in de mist en dan aan de noordkant van de berg zien we alleen maar mist. Best wel spannend met zo'n grote bus zo'n pas doen in de mist. We eten onderweg nog even en dan zijn we terug in Hinterglemm. Ik trakteer in de kroeg naast het hotel de hele groep op een borrel ter ere van mijn 50e verjaardag. Om 0.00 uur zingen ze voor mij. Een mooie afsluiting met de groep.

Wanneer ik de volgende ochtend wakker word, blijkt het hotel en de ontbijtzaal vol te hangen met foto's van mij met de tekst Joke is 50. Het is echt waar. Ik kan er niet meer onderuit.
In Hinterglemm is dit weekend een bike-event voor met name down-hillers. We lopen nog even door Hinterglemm en vertrekken dan naar Zuid  Duitsland, Königsee bij Berchtesgaden in de buurt, waar we nog 2 dagen kamperen om "uit te rusten". Dag 2 in Berchtesgaden doe ik mijn 6 etappe, John, Peter en Stijn hun 7e. We fietsen dus nogmaals een dag, de route is niet helemaal duidelijk. We missen de VASA-sport gids.
De klimmen zijn langer en hoger dan we van plan waren (weer 16 tot 20% op schotterpaden), maar ja toch wel weer lekker.

Ondertussen breekt onze dochter Lonneke het wereldrecord longboarden, maar daar meer over in een apart volgend bericht.

Aantal foto's van transalp dag 3

Mittersill, gezellig met z'n 3-en op de foto voor vertrek.

Tunnel gesperrt, fietsers mogen met busje erdoor; na de tunnel is de weg verdwenen.
Ik moet via Grossglockner (grote omweg) met chauffeur mee.

dag 3 met aankomst in St. Jacob

Transalp vervolg, dag 3 en dag 4

Vervolg dag 3

We zijn in St. Jacob aangekomen. Ikke  op luie manier, met de chauffeur. Wel een lange autorit, file, omrijden over de, overigens prachtige, Grossglockner.  Maar ja per auto, dus niet moe geworden. Wel balen natuurlijk, want ik kom hier ook om te fietsen. We moesten omrijden omdat een tunnel gesperrt was, door modderlawine, door hevige regenval. Na de tunnel was de weg gewoon verdwenen!

Om 16.00 uur zijn Wim, de chauffeur, en ik bij het hotel. Om 17.00 uur komen de echter MTB’ers aan. Ze zijn moe, sommigen zeggen het hardop (bijvoorbeeld Stijn), maar bij de meesten kun je het van de gezichten aflezen. Even later komt ook de rode groep aan.

John en Peter  gaan waarschijnlijk morgen een dag met de rode groep mee. Volgens programma een extra klim meer dan de blauwe groep, maar daarna een lange mooie afdaling en dat vinden ze prachtig, want daar zijn ze goed in.

Ik heb vandaag een nieuwe helm gekocht, want er zaten toch wel een paar flinke barsten in. Beter dan in mijn hoofd! Verder pijnstillers geslikt en gesmeerd met een gel. Maar morgen gaan we weer, ze houden met echt geen dag langer van de fiets.

Dag 4

We gaan naar Italië!  ’s Ochtends nog wat last van mijn maag (door de diclofenac?), maar nauwelijks last van mijn kwetsuren. Ik heb er zin in. Het is wat dreigend, bewolkt met soms eventjes een gemeen zonnetje. We hebben een lange klim, maar niet te heftig, iedere keer weer een stukje minder steil, dus dan even ietsie bijkomen voor weer een steiler stuk. Prachtig, mooi gebied met vele watervallen, koeien (op de weg) en stukken sneeuw langs de kant. Het wordt steeds een beetje kouder, maar we klimmen dus blijf je daarom wel warm. Dan zijn we er, bovenop en op de grens van Italië. Einde klim, koud, laagjes extra aan, want we gaan naar beneden. Halverwege lunch bij een mooie alpenhut. Alle groepen zijn er. Rood (John en Peter ook!) gaan nu naar de 2600 meter, maar helaas kwamen ze tot 2514. Hoger lukte niet, want daar was echt teveel sneeuw. Dus terug en via een andere route verder. Wij dalen eigenlijk alleen maar, nog een paar kleine klimmetjes, paar mooie paadjes en het laatste stuk over asfalt naar ons 1^e hotel in Italië. Wij zijn er al om 14.00 uur, blauwe groep om 15.00 uur en rood ongeveer 15.30  uur. Het is gelukkig droog gebleven.  Ik ben nauwelijks moe, maar ja wat wil je na een rustdag en dan ook nog een kortere route dan andere dagen. Nog 2 dagen te gaan, kom maar op, ik heb er zin in.

Foto’s volgen. Vasa sport gaat vanavond ook iets op facebook zetten over onze reis.
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.510542209018636.1073741850.149110978495096&type=3

Transalp 2013 Hinterglemm - Cortina d'Ampezzo, dag 1 en 2

Vorig jaar in Slovenië tijdens onze 1e transalp ben ik gestart met deze blog, omdat ik het zo'n bijzondere sportbelevenis vond dat dat "op papier" moest.
Aan het eind schreef ik dat John en Stijn zeker weer een transalp wilden fietsen, maar dat ik daar nog even hard over na moest denken. Tijd slijt, het kapot zitten vergeet je dan en de mooie momenten blijven.

Dus opnieuw ingeschreven voor een Transalp en Peter (tweelingbroer van John) ook enthousiast gekregen.

Van de Vasa website: TransAlp Hinterglemm-Cortina (juli)

29-06-2013

 

 t/m 06-07-2013

Deze reis wordt momenteel uitgevoerd!
Deze nieuwe 2013 TransAlp begint met een “instructie/gewenningsetappe” in Hinterglemm. Daarna rijden we in 5 etappes door de Oostenrijkse Alpen naar Cortina d’Ampezzo in het hart van de Dolomieten. Dit is de TransAlp met de minste loopstukken!

Tijdens de eerste etappe Hinterglemm-Hinterglemm maken we gebruik van de liften en wordt er (vooral voor deelnemers van de niveaugroepen geel en groen) veel aandacht besteed aan de (afdaal-) techniek. Blauw en rood rijden op die dag een etappe met veel afdalingen (gebruiken daarbij ook de liften) en kunnen zo (weer) wennen aan het rijden in de Alpen. Op de tweede dag verlaten we het Glemmdal en steken we over naar Mittersill. In de 3e en 4e etappe wordt de Alpenhoofdkam doorkruist en bereiken we via de prachtige Klammlpas (bijna 2300 meter!) en voor rood  de Ochsenlenke (2600m) Italië. De eerste hele Italiaanse etappe wordt gedomineerd door de beruchte Kronplatz en de 6e etappe is een echte Dolomietenetappe door het schitterende Fanesgebergte met finish in Cortina d’Ampezzo. De overnachtingen zijn overal in hotels en pensions.

Zaterdagmiddag is het infietsrondje. Helaas regent het. Ik heb een aanvaring met een slagboom op een stukje asfaltweg. Wie doet daar nu een slagboom. Ik keek even de andere kant op, moet toch kunnen op asfalt???  "s Avonds glijdt ik uit in de douche, de afdruk van de douchebak in mijn bil. Ik ben nog niet eens begonnen of ik ben al blauw. Niet Leuk!!

Dag 1 staat dus vooral het afdalen op programma in omgeving van Hinterglemm. John, Stijn en Peter zitten in de blauwe groep, ik in de groene,

Leen onze gids maakt bijna direct een klein foutje, door de verkeerde lift te nemen, dus we staan boven op de verkeerde berg. Terug met lift en de andere lift de andere berg op. Onder aan die lift zit Stijn te wachten; hij heeft zijn derailleur door de midden en kan niet verder. Er wordt hem een andere fiets gebracht, maar hij heeft zeker 4 uur zitten wachten tot zijn groep weer terug was, dus heel weinig gefietst. Jammer, Wij doen eerst een stukje groene route, bijzonder glibberig boswortelpad, maar gaan terug, want we zouden eerst afdalen. Leen besluit dat we toch eerst een ander gedeelte van de route doen met een lange klim en daarna nogmaals 2 x met de lift omhoog om de Milka line te doen. Druk op de route met "downhillers" met volledige bescherming en integraalhelm. 

Dag 2 de etappe naar Mittersill

Deze dag is een etappe met meer loopstukken; gaat over een bergkam wat absoluut geen fietspad is, Klimmen, klauteren, stukken heel stijl. We hebben perfect weer, zonnetje, dus fantastisch mooie uitzichten, Genieten!!

We moeten 2 keer een stuk door de sneeuw lopen (nog geprobeerd te fietsen, maar lukt niet). Mooi, mooi, mooi!

Mooie afdaling over een schotterpad (kiezels, breed bospad) dus lekker hard naar beneden,

We halen onze lunch bij de supermarkt en gaan weer verder met de groene route, prachtige paden, flinke klimmen, 

Dan fietsen we langs een boerderij, ik kijk nog even naar de boerin en zie niet dat Leen plotseling linksaf slaat. Volop op de rem, tegen het achterwiel van Leen, maar ik val voorover over mijn fiets languit op de scherpe kiezels. AU!!

Balen, dom, maar ja. Geschaafd, bauw, bloed. Pien haalt water bij de boerin om de wond af te spoelen en te koelen.

Hup verder weer, niet zeuren..............

Doet toch wel zeer, even een paracetamol. Verder.

Leen weet nog een mooi bospad, het laatste stuk richting het hotel in Mittersill. Schotterpad naar beneden, mooi,..................maar dan kom er uit de bocht een megatrekker, zo breed als het pad. Ik zie dat dit niet niet goed gaat! Remmen!! De trekkerchauffeur stuurt gelukkig opzij en ik val weer voorover over mijn fiets met hoofd en schouders bam op de kiezels. Shit, shit, shit, BOOS ben ik! Waarom overkomt me dit nu weer. Vorig jaar ben ik geen één keer gevallen in de 6 etappes. Ik sta snel weer op, krijg weer water van Pien voor mijn wonden,. De helm heeft zijn werk gedaan! Voorhoofd wel pijnlijk, maar wat als .................zonder helm. Fietshandschoen kapot en hand, kiezel er dwars doorheen. Maar wat als...............zonder handschoen, die heeft ook zijn werk gedaan.

Volgende keer misschien ook nog knie en schouderbescherming??

Verder naar het hotel, douchen en toch maar even naar het plaatselijke ziekenhuis, Rontgenfoto's gemaakt van borst, hoofd, schouder, knie, maar prima. Dus alleen kneuzingen, bulten, schaafplekken, blauw. Tetanusspuit gekregen. Knie ingepakt.
Recept voor zalf en pijnstillers mee. Van de dokter mag ik morgen absoluut niet fietsen, want dan wordt alles nog dikker en pijnlijker. Daarna, tja beter van niet, maar dat zal ik zelf wel voelen zeggen ze.

Dag 3

Dus daarom zit ik nu te typen in plaats van te fietsen. Balen. Zo meteen naar de apotheek en een op zoek naar een nieuwe helm (gebarsten) en dan met de chauffeur mee over de Gross Glockner, want de tunnel is dicht door aardverschuivingen door de vele regen die hier is geweest. De fietsers mogen er in etappes met een speciaal busje wel doorheen.

Elfstedentocht op vrijdag 10 februari 2012, dus vandaag precies één jaar geleden.

Elfstedentocht vrijdag 10-2-2012

Mijn verhaal van precies één jaar geleden, zo bijzonder dat ik het alsnog op mijn blog plaats.

Het gaat vriezen in Nederland. Je weet nooit het lang of hoe kort het duurt, dus zo snel mogelijk op het ijs.
Donderdagmiddag (2-2) neem ik verlof om met Andrea (collega-schaatsdocent) te gaan schaatsen op de uiterwaarden bij Hattem, want volgens Ekkel.nl kan het daar. Ik heb dan al contact gehad met Belt Schutsloot (familie waar onze kano's liggen), maar daar wordt nog niet geschaatst. Het was prachtig op de uiterwaarden, mooi zwart ijs, maar ook grote windgaten. Dus niet ongevaarlijk. Maar we hebben genoten. Vrijdag sneeuwt het en het blijft sneeuwen. Toch rijd ik richting Noord west Overijssel met de schaatsen; misschien valt het daar mee. Maar helaas daar is nog veel meer sneeuw gevallen en de machines kunnen nog niet op het ijs. Te zwak en zeker door de sneeuw is niet meer te zien waar het gisteren nog open lag. Zaterdag een nieuwe poging (na een telefoontje naar Belt Schutsloot). Er wordt geschaatst, dus ik ook, maar veel klunen langs plekken waar mensen en/of veegmachines door het ijs zijn gezakt.
Zondag ga ik met John daar schaatsen. Ik weet nu waar wel en niet kan worden  geschaatst en na stevige vorst 's nachts kan er zondag al een rondje Wanneperveen, Giethoorn, Belt Schutsloot gedaan worden en zelfs de Beulaker over.
John staat sinds een paar jaar weer voor het eerst op schaatsen. Dit maal ben ik de meerdere. 's Zomers moet hij met MTB'en altijd op mij wachten.
Maandag gewoon werken en het is goed een dag niet te schaatsen, maar 's avonds afgesproken met Rolien voor een tocht de volgende dag. Dinsdag ongeveer 70/80 km samen geschaatst.
Ondertussen zijn zondagavond de rayonhoofden al bij elkaar gekomen en woensdagavond weer. Maar het weerbericht is niet erg zeker, 3 van de 4 voorspelt door op zondag. Dus als de Elfstedentocht gereden gaat worden dan moet het zaterdag worden, denk ik. Ik zuig alles op over het weer en Elfstedentocht. Heftige schaatskoorts!
Enthousiast bel ik spontaan met Andrea: ga je mee a.s. vrijdag de Elfstedentocht schaatsen? Misschien wel een goed idee zegt Andrea, maar........ze weet het nog niet.
Ondertussen weet ik het wel, want ik mag de tocht dit jaar toch niet officieel schaatsen. Op mijn lidmaatschapskaart staat NIET INGELOOT.
Woensdagochtend weet ik het echt zeker. Ik bel John met mijn besluit en mijn werk om te regelen dat ik donderdag en vrijdag verlof kan. Dat lukt. 's Middags nog een ontspannend tochtje omgeving Giethoorn en 's avonds nog 2 schaatslessen geven. 's Middags koop ik een waterkaart van Friesland.
Andrea belt (verontschuldigend) met Marc de tocht wil schaatsen. Ik begrijp het. Ik ga alleen. Nou ja alleen? Inmiddels is wel duidelijk dat vele mensen de tocht vrijdag of zaterdag gaan schaatsen. Het wordt zelfs op de televisie gezegd. De Elfstedentocht gaat niet door, maar kom schaatsen in Friesland.
Donderdag rustig alles voorbereiden. Ik teken de route uit op de waterkaart, print nog een klein kaartje van de route om even snel te bekijken onderweg. Koop krentenbollen bij de echte bakker. Pak de rugzak in en weer uit en weer in (met minder spullen).  En zet de wekker op 4.30 uur.
Vrijdagochtend vriest het flink. Ik volg de tom tom, maar ik kom een smal donker weggetje buiten Leeuwarden. Ik draai en volg in Leeuwarden de borden WTC (normaal wordt daar gestart). Bij een rotonde zie ik in een weiland koplampen, daar maar naar toe. Jawel om 7.00 uur staan daar al 50 auto's in het donker aan de Zwette. Een wc heb ik nodig, tja die is er niet, dus even blote billen achter de auto.
Zo nu kunnen we starten. Lampje op, ijzers onder de schoenen en daar glijd ik het donker in. De Zwette van de wind af, prachtig ijs, rechts volle maan en links zie ik de zon opkomen. Fantastisch, zo mooi!!'
Richting Sneek. De eerste 22 km. De meeste mensen schaatsen me voorbij, allemaal goed getrainde snelle schaatsers. Later zie ik ze toch iedere keer weer terug. In Sneek al een paar keer klunen en natuurlijk een foto van mij laten maken bij de beroemde torens van Sneek.
Dan verder naar stad 2: IJlst, een klein stukje verder (op 26 km).  Na IJlst is er een splitsing wat enige twijfel geeft bij de schaatsers. Toch even het kaartje erbij en volgens mij herken ik dit punt van de kano-elfstedentocht. Ik denk dat we links moeten aanhouden. Jazeker, want rechts onder de brug door gaat naar Bolsward. Daar moeten we nu nog niet naar toe. Wat drinken onderweg is ook lastig. Ik heb heet water in een flesje gedaan, maar dat is nu allemaal ijsklontjes. Ook heb ik een klein thermoskannetje, nog wel heet, dus dat meng ik iedere keer met wat ijswater, dan is het direct te drinken.
Slotermeer is slecht (wordt me gezegd). Dat is dus ook zo, langs de kant van het meer richting Sloten (stad 3, op 40 km). Dan weer naar Slotermeer terug en links richting Balk en De Luts waar het absoluut niet kon volgens die rayonhoofden. Balk is een prachtig plaatsje, ook dat herken ik van het kanoën. Dan De Luts: de borden ‘levensgevaarlijk ijs, niet betreden’ staan er nog, maar iedereen schaatst langs het randje langs de borden, dus ik ook. Gaat prima. Idyllisch klein slootje. Dan richting de Galamadammen (eerst dacht ik dat het Stavoren al was, valt even tegen want dit is slechts op de helft. Hier ontmoet ik Derk (waarmee ik later nog naar Zweden een schaatsreis ga doen). Hij is met een grote groep. Een paar keer een stuk met de groep mee geschaatst, maar de groep vind ik te groot en na een val laat ik de groep gaan. We zijn inmiddels Stavoren (stad 4, op 66 km) gepasseerd.
 

Verder richting Hindeloopen.
Tot Stavoren ging het richting het zuiden van de wind af of iets schuin.
Maar nu ontdek ik dat er flink wind is, dus zoeken naar groepjes om uit de wind te schaatsen. De groepjes gaan me vaak iets te hard, maar de keus is dit een tijdje volhouden of alleen tegen de wind in buffelen. Dus zolang mogelijk achter een groepje blijven.
Hindeloopen (stad 5, op 77 km). Prachtig stadje, weer herkenning van het kanoën. Ik besluit hier nog een keer terug te komen, wanneer ik meer tijd heb.
Dus verder tegen de wind in richting Workum. Het slingert wat heen en weer, dus niet continue volle wind tegen. Workum (stad 6, op 86 km). De steden komen mooi vlot achter elkaar in dit stuk. Ik kom ook iedere keer weer dezelfde mensen bij een stop. Even snel een hap krentebol en een warme choco en weer verder richting Bolsward.
Weer of nog steeds tegenwind, slechte stukken in het ijs en scheuren, zodat je continu goed op moet blijven letten en toch proberen uit de wind te rijden.
Bolsward (stad 7, op 99 km). Op de helft ik doe even een sms-je naar John en Lonneke die al geïnformeerd (sms) hebben hoe ver ik ben en hoe het gaat. Ik vind het zwaar; ik ben iets misselijk (te weinig of te veel eten of drinken?? ik weet het niet). Ik kijk op het horloge en schrik ervan dat het al 13.00 uur is. Terwijl ik dacht dat ik het eerste deel toch wel snel was, misschien zelfs wel iets te hard van stapel, zodat het al teveel energie heeft gekost. Maar ik wil voor donker in Barthlehiem zijn. Dus ik besluit vanaf nu de pauzes nog korter te maken.
Dus verder richting Harlingen. Een lang stuk met wel wat dorpjes onderweg (Witmarsum, Arum, Kimswerd) en wat geslinger door het Friese landschap.
Ondertussen is mijn thermoskan leeg; daar waar ik chocomelk koop vraag ik ook om heet water. Oké, dat wordt geschept uit een pan met rookworsten. Ik doe er een tablet voor sportdrank door. Maar dit drankje heeft toch wel een vreemd smaakje.

In Harlingen (stad 8, op 116 km) moet er flink worden gekluund. Dwars de stad door over het spoor en dan over de grote sluisdeuren van het Harinxmakanaal. Het Harinxmakanaal is heel slecht en al snel moeten we linksaf de Sexbierumervaart die eerst ook heel slecht is. Mensen die we tegemoet komen zeggen dat het verderop beter is, gelukkig maar.
Maar voor we eindelijk in Franeker zijn moet er 8 keer keer gekluund worden. Tijdens het klunen stop ik wat eten in de mond en al schaatsend neem ik een slokje drinken.
Franeker (stad 9, op 129 km). Nu hebben we het grootste gedeelte al gehad. Weer klunen en in de stadsgrachten ben ik zo ineens de andere Elfstedentocht­schaatsers kwijt, ben ik alleen, zit ik nog wel goed. Dus vragen. Ja ik zit nog goed, op de Elfstedenroute. Wanneer ik de stad weer uit ben zie ik weer meer Elfstedenschaatsers. Ik zoek weer aansluiting (tegen de wind). Ik rijd een tijd met een jongen uit Amsterdam, die mij vraagt hoever Barthlehiem nog is. Ik zeg dat het volgens mij nog een flink eind is. Maar tot nu toe zat er tussen de steden steeds een km of 20. Ik had helaas gelijk. Dit stuk heet namelijk De Hel van het Noorden! Tjonge wat een eind naar Barthlehiem en wat is dat Friese landschap akelig vlak. Ik kom Edith en Carolien achterop. Die doen een gedeelte van de route. Ik rijd niet zo lang met hen samen, want ik wil verder. Voor het donker bij Barthlehiem zijn!
Het laatste stuk (wel 20 km denk ik) naar Barthlehiem rijd ik met 2 mannen uit Klazienaveen mee. Wanneer ik na een slecht stuk ijs geen aansluiting meer kan krijgen wachten ze op me. Heel aardig!! Ja we zullen je uit de wind houden tot Barthlehiem. Heel fijn zeg ik want de enige kracht die ik op dit moment nog heb is wilskracht. Dat is het belangrijkst! Onderweg beloof ik mezelf dat ik bij Barthlehiem een iets uitgebreider rust mag. Even flink eten en drinken voor het stuk naar Dokkum heen en weer. Pfff, Barthlehiem is heel ver weg. Eindelijk zijn we er. Ik bedank de mannen en bestel een bakje snert dat netjes aan het ijs wordt geserveerd. Voor donker is Barthlehiem is me gelukt!
 
Dan onder het beroemde bruggetje door en linksaf de Dokkummer Ee op, weer tegen de wind in?? Nou ja schuin opzij??
Tot Birdaard heb ik aansluiting, maar daar moet ik toch echt mijn zonnebril af doen, want die wordt nu wel erg donker. Dus laat ik het groepje gaan en wissel van bril. Het wordt kouder dus ik zet de skibril op. Verder naar Dokkum. Onderweg kom ik Derk met een klein groepje weer tegen en even later de rest van die groep, al op de terugweg naar Barthlehiem.
Ik heb beloofd zo verstandig te zijn niet alleen in donker naar Leeuwarden te schaatsen. Want als je wat overkomt vind niemand je daar in het donker. Dus in Dokkum spreek ik bij een koek en zopie een willekeurige vreemdeling op schaatsen aan met de vraag of hij nog terugschaatst naar Leeuwarden en zo ja mag ik dan met hem meeschaatsen. Dat mag, we maken kennis (Arjen .... uit Rotterdam). In Dokkum kan ik de chocomelk voor niks krijgen (eigenlijk 50 cent) en wat wil ik anders nog koffie, gevulde koek, chocola zeg het maar. Ik pruts toch maar 2 euro tevoorschijn en drink 3 bekers chocolademelk. Ook doe ik het lampje op mijn helm en alvast aan, want het schemert al flink. Dan samen met Arjen weer terug naar het zuiden. Van de wind af en mooi ijs op de Dokkumer Ee. Het ijs begint te knappen. Ik schrik ervan zo hard dat knapt. Arjen vertelt dat dat komt omdat het weer harder begint te vriezen. Hij vertelt dat hij al 3 x de tocht heeft gedaan, 85, 86 en 97, maar nu ongetraind is, dus onderweg zucht hij flink en moet ik wat inhouden.

He wie kom ik daar toevallig tegen: Andrea en Marc, die zijn nu onderweg naar Dokkum. Wat leuk dat ik die toevallig tegenkom. Zij gaan volgende week ook naar Zweden. Hebben we daar wat om over te kletsen.

Dus nu heb ik ook bewijs van mensen die ik tegen ben gekomen, achterop ben gekomen en samen mee heb gereden, dat ik de volledige Elfstedenroute heb gedaan. Ook al heb ik geen 11 stempels en geen kruisje.
Bij Barthlehiem is het inmiddels echt helemaal donker. Daar zijn mannen uit Klazienaveen ook weer. Met z'n vieren schaatsen we in het pikkedonker richting Leeuwarden. Rechtop, zwijgzaam, alleen kijkend naar het ijs, de scheuren ontwijkend. Arjen heeft blijkbaar ervaring in het donker schaatsen, want hij heeft het meeste lef. Gelukkig gaan we van de wind af, dus het is glijden en kijken en concentreren. Mijn medeschaatsers vertellen dat je bij de echte Elfstedentocht al van ver de lampen bij Leeuwarden op de Bonkevaart kunt zien.
Ik kijk alleen naar het ijs. Dan eventjes verder kijkend zie ik inderdaad de lampen van Leeuwarden. Verder in het donker.
De Bonkevaart, ook donker, maar verderop toch iets licht; daar is iets te beleven. Ik doe mijn armen al omhoog en roep Yes ik heb het gehaald! Nog niet hoor zeggen de mannen, het is nog zeker 300 meter. Oh die leg ik desnoods kruipend af.  Yieeehaaaa!!! De finish! Tranen, bellen, mannen kwijtgeraakt, donker. Gezin die vader opwacht ontfermt zich ook over mij. Maken een foto van mij. Willen me wel naar mijn auto brengen. Weer bellen, nog meer tranen. Wat een blijdschap. Ik voel verder niks, geen pijn, niet koud, niet moe. Alleen maar blijdschap!!

Oké, maar nu verder. Ik sta op de Bonkevaart en moet naar De Zwette aan de andere kant van Leeuwarden en dat is niet te schaatsen of te lopen.
Maar er staan genoeg auto's langs de Bonkevaart. Ik tik op een raampje van een auto, deur open. Ik zoek vervoer naar De Zwette, zou ik misschien.................?
Ja hoor, mijn broer is ook net binnen. Wanneer hij hier is gaan we weg. We brengen je wel even. Is goed, komt goed. Moeder en broer arriveren en ik stap achterin in de auto.
Oh wat zit dat lekker, zeg ik. Ze moeten allemaal lachen. Ja naar 200 km schaatsen, klunen en nauwelijks zitten, zit een zachte autostoel geweldig. Het is nog minstens een kwartier dwars door Leeuwarden heen. Ik leg uit waar de auto ongeveer staat, maar het was vanochtend donker en het is nu weer donker. We zijn inmiddels bij De Zwette, waar staat die auto ook al weer, ik weet het niet meer. Geen paniek, we zoeken hem wel. Wat is het van auto, kleur. Ja gevonden. Geweldig bedankt voor de lift. Geen dank en ik krijg nog een roos mee die nog over was. Super. Ik installeer me in de auto, schaatsschoenen uit, extra kleding aan, kachel hoog en rijden maar.
Onderweg bel ik eerst mijn neef, die de tocht in 97 heeft gereden. Ik wil even iemand spreken die weet waar ik het over heb. Hij hoort mij aan en waarschuwt mij dat ik nu goed moet gaan eten. Oh ja goed idee, toe dan maar, ik heb helemaal geen zin in eten. Dan bel ik nog meerdere mensen; ook om bezig te zijn, niet duf te worden en ga langs de Mac Drive in Meppel.
Lonneke heb ik ook aan de telefoon, helemaal enthousiast. Mama ik vind het zo knap van jou; mag ik wel zeggen dat ik trots op je ben! Geweldig toch.
Thuis staan bloemen en is het bad al vol. Heerlijk. In bed komt de pijn pas. 2 paracetamol. Het helpt niet; om 1.30 uur strompel ik naar beneden. Ik moet mijn benen bewegen, ze doen zo'n pijn. Nog maar een paracetamol. Geeft allemaal niks. Ik heb mijn ultieme sportwens volbracht. De Elfstedentocht volbracht, volgens mij kan een schaatser niet meer wensen.
Eén persoon had ik nog heel graag willen bellen, papa. Ook de Elfstedentocht geschaatst vroeger.  Na 10 jaar mis je die dan enorm op zo'n moment. Maar ja, waarschijnlijk was hij er wel de hele dag bij.
 
Joke van Kampen-Broekhuizen

Deze zomer heb ik op mijn verjaardag een heel mooi cadeau van mama gekregen: Het Elfstedenkruisje van papa (tranen…………)!

Nog een paar foto's van deze winter (2013) op het ijs.