Ook die zit er al weer op.
Het was een fantastische dag.
En dat terwijl ik 2 x ben gevallen, even flink pijn, dik en blauw en weer door.
Onze groep werd eerst een stuk omhoog gebracht met het busje. De andere 2 groepen starten vanaf ons hotel in Le Prese.
De chauffeur bracht ons niet helemaal tot waar was afgesproken, omdat hij bang was dat hij daar niet kon draaien. Dus ook voor ons nog wat extra klimmen. 200 hoogtemeters extra.
Direct weer klimmen dus. Gewoon eerst vlak rustig infietsen is er hier niet bij.
Beginnen "rustig" met gemiddeld 10-11%, daarna wordt het steeds steiler.
Het gaat goed met mij op het schotterpad. Ik kan me goed concentreren en neem iets rustiger tempo over de iets vlakkere bruggen/planken en weer door. Verstand op nul, zicht op oneindig.
Maar helaas dan moeten we zo ineens links van het schotterpad af, omhoog door gras, modder keien en dan wordt het een paadje omhoog. Valt weinig aan te fietsen voor mij, dus helaas weer lopen.
John schijnt hier overigens wel een groot gedeelte op de fiets te hebben gedaan.
En verder omhoog klauteren.
Wanneer we bovenop zijn, zien we in de verte op een klein paadje de rode groep rijden.
Toen de blauwe groep boven was, heeft die onze groep zien fietsen op dat zelf paadje.
Dit schrijf ik wel, maar sinds de 3e dag durf ik niet meer zo maar het dal in te kijken, om de angst/hoogtevrees die ik toen heb meegemaakt te voorkomen. Dus wanneer we stoppen kijk ik naar de berg in plaats van naar die mooie vergezichten en enorme diepten. Want die zijn er steeds weer als je veel klimt en dus heel hoog de bergen in gaat. Eigenlijk zonde dat ik daar niet meer van kan/durf te genieten.
Die blauwe groep, waarin ook John en Peter zitten, haalt ons op de steile keien/bosafdaling weer in. Op dat pad val ik 2 x. Ik blijf haken achter een dikke kei of zoiets. Gelukkig ga ik niet over de kop, maar val op zij. Scheenbeen rechts, wijsvinger en binnenkant hand links nogal pijnlijk. En vooral die binnenkant hand is nogal vervelend wanneer je nog langdurig moet dalen, want daar zit vooral het gewicht op.
Dan het laatste stuk van de afdeling schotterpad en verder over asfalt. Ondanks dat stinken de remmen flink.
Dan zijn we in Tirano, een mooi Italiaans stadje, waar ook de Bernina express dwars door de straten rijdt. We eten een pizza op het terras; eigenlijk was het restaurant al gesloten (14.30 uur), maar na wat aandringen, krijgen we toch nog pizza. De trein loopt tijdens het eten meerdere keren langs het terras.
Dan naar heet station van Tirano, nog een kaartje kopen zodat ook de fiets mee mag op de trein.
Blauw en groen vertrekken allebei tegelijk, dus de trein zit vol fietsen. De meeste kunnen hangen aan een haak speciaal daarvoor.
Als echte toeristen gaan we met de Bernina Express terug naar het hotel De trein stopt voor het hotel, midden op straat. De auto's moeten dan gewoon wachten en nu zelfs wat langer want er moeten 16 fietsen uit de trein.
Op naar de laatste dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten