Even een kort verhaaltje.
Mijn mtb maatje Trecia heeft een fantastische dag gehad. Ze heeft veel bijgeleerd, durft bijna alle afdalingen. Ze heeft genoten.
Ikke ietsie minder. Bovenaan de eerste klim was ik misselijk. Dus even wachten voordat we de bleu line downhill afdaling doen. Die ging redelijk, niet alle afdalingen fietsend gedaan. Daarna een aantal klimmen en technische stukken langs een dal omhoog. Ik val nog even onhandig bij het opnieuw opstappen tijdens een klim. Scheenbeen geschaafd.....en door!
Daarna nog een aantal pittige klimmen, sommige stukken over het asfalt. Ik kom nog steeds een tandwiel te kort. Op mijn oude fiets kon ik lichter trappen en kon het omhoog dus langer fietsend volhouden.
Een lunch in een klein dorpje en dan verder omhoog bijna tot aan de lift bovenop de berg. Dan gaan we een lang stuk wat op en neer. Technisch, goed opletten. Gaat lekker. Totdat........
Zo ineens wordt ik enorm bang van de afgronden naast het smalle pad. We kronkelen omhoog en omlaag langs de berg, met een afgrond rechts. Gisteren ook gedaan. Het pad was toen veel smaller.
Ik durf niks meer. Ik loop de meeste stukken. Ik ben zo enorm bang, ik loop helemaal te trillen op mijn benen. Dit is dus wat hoogtevrees heet!! Dus ik loop verder en gelukkig snapt Wim uit de groep mijn angst. Hij heeft ook hoogtevrees, deze paden zijn voor hem ook het maximum en ook hij loopt hele stukken.
Verderop zit de rest te wachten bij een hutje, maar het pad gaat nog veel verder.
Johan, de gids, blijft achter mij. Ik loop gewoon te janken van angst. Idioot is dit. Sommige stukjes durf ik te fietsen, maar wanneer er weer een scherpe bocht is met geen overzicht en wel die continue afgrond stap ik weer af.
Eindelijk komen we lager en is de afgrond minder. Sommige stukken zijn steil, maar dat is het probleem niet, dat durf ik wel. Dan nog een technisch smal pad met vele dikke keien. Gaat goed, geen afgrond, dus dit durf ik wel weer. Dan komt Livigno weer in zicht. We gaan even pinnen en moeten nog even door het dal naar de andere kant van het dorp naar ons hotel. Dus nog even flinke dalen en flink, maar redelijk kort en op het asfalt stijgen.
De verhalen van de verschillende deelnemers en de verschillende groepen zijn zeer divers.
2 mannen uit groep blauw, een niveau hoger gaan morgen met ons mee.
John heeft fietspech gehad en ze zijn ondertussen naar een fietsenmaker geweest.
We hebben zeker een leuke en gezellige groep alles bij elkaar.
Nu moe, stijf, pijn, goed slapen en morgen is er een nieuwe dag. We gaan weer verder, weer naar Zwitserland, Le Prese.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten