Incatrail dag 3 en 4
Iedere ochtend worden we wakker gemaakt met een tikje op de tent, buenos dias senoritas, cocatea?
Het is dan nog pikkedonker, koud, 5 uur, idioot vroeg dus.
Aankleden, slaapzak, matje en de rest van de zooi z.s.m. weer inpakken.
Ik ook nog in een onmogelijke positie in het donker, met hoofdllampje mijn lensen inprutsen en de tent uit de kou in. En dan moet je toch naar die wc, waar je eigenlijk niet naar toe wil. Kokhalzend je behoefte doen, geen keuze.
En daar staat ons ontbijt al weer klaar. We zitten op onze klapkrukjes en eten droog brood met jam en soort pannenkoekjes. En weer cocathee natuurlijk. Ze doen enorm hun best die porters en de kok. Ondertussen zijn de porters de tenten alweer aan het afbreken. De eerste 2 dagen hebben we nog water kunnen kopen bij een kraampje (hoe hebben ze dat allemaal de berg op gekregen). Vanochtend is er water voor ons gekookt en gefilterd. Ik doe 2,5 liter in de Camelbak, een halve liter met elektrolyten in een flesje en nog een halve liter in een ander flesje. Op hoogte schijnt een liter meer te wegen dan een kilo. Later op de dag nog 1 liter aangevuld.
Dusssss, zware rugzak op en gaan! Volgens onze gids dag 3 een lange dag, up en down, 22 kilometer. Net alsof dag 2 nog niet zwaar genoeg was. Maar ik heb geen hoofdpijn meer, ik neem ook geen hoogteziekte tablet, want dat geeft ook bijwerkingen. Tintelingen in de extremiteiten en veel plassen en natuurlijk nog veel meer, maar daar hebben wij geen last van. Wel de tintelingen in de vingers en juist vandaag vaker plassen, terwijl die we die pil gisteren hebben genomen.
Het is een prachtige dag, inderdaad up en down, door fantastische regenwouden, met hele mooie uitzichten, langs (voor mij met hoogtevrees) akelige afgronden. We komen lama's tegen. We zien prachtige vogels, orchideeën, varens, alle kleuren mossen, hagedissen, wandelende takken, inca ruïnes (Sayacmarca en Phuyupatamarca).
En heeeeel veeel keien en heel veel trappen.
De porters rennen ons voorbij, met hun bagage tussen 25-30 kg. Vooral naar beneden gaan ze hard, want dan weegt het minder op de rug. Ze stinken! Maar diep respect!!! We klappen soms als ze ons voorbij gaan.
Onderweg hebben we een heerlijke lunch op een plek met mooi uitzicht. De porters zijn er al en klappen voor ons als we boven aankomen. Het eten is weer fantastisch. Als je de klapkrukjes en de tent vergeet, lijkt het wel een restaurant! Wat een luxe, wat worden we verwend door de kok en de porters.
Dan weer door en door nog meer keien, nog meer trappen. We komen aan bij de laatste kampeerplek. We hopen op betere, schonere wc's. Helaas, ze zijn ver weg, naar beneden en weer naar boven klimmen (helemaal geen energie meer voor), het is snel donker en ze zijn weer smerig.
Maar de ontvangst is weer geweldig.
De tentjes staan al weer, we krijgen weer een teiltje met warm water om ons op te frissen en dan is het teatime in de tent. Ze hebben een taart voor ons gebakken (in een pan)! Geweldig! Het eten gaat er direct achteraan. Het is weer super!
Daarna komen alle porters zich aan ons voorstellen en wij stellen ons voor aan de porters. Dit voelt heel ongemakkelijk. Waarom is dit niet op dag 1 gebeurd? Het schijnt altijd zo te gaan. We hebben samen overlegd over de fooi die we ze geven voor alle 9 porters (inclusief kok). Ze bedanken ons en we krijgen van iedereen een hand.
Dan snel naar bed, want we moeten de volgende ochtend, oftewel midden in de nacht, om 3 uur op!! Dit is omdat de porters op tijd moeten vertrekken voor de trein. Wanneer ze die trein niet halen, moeten ze overnachten en de dag er op verder, wat ze veel geld en tijd kost. Ze lopen vandaag dus een andere route dan wij.
Dan lopen wij in het pikkedonker naar het eind van de "camping" waar de checkpoint is voor het laatste stuk naar de sungate en machu Picchu. Daar moeten we in het donker wachten, samen met een paar honderd andere mensen tot de poort open gaat om 5.30 uur. Wat een idioot gedoe. Gelukkig is het droog, want het heeft die nacht veel geregend en geonweerd.
We mogen door. Het eerste stuk is best druk, maar daarna verdeelt het weer.
De gids was (weer) onduidelijk over hoe laat de zon op gaat en dan dus eigenlijk bij de zonnepoort moeten zijn om de zon op te zien komen bij Machu Picchu. De rest van de groep gaat als een speer, ze hebben haast. Bij mij wil het echt niet, hoe ik mijn best ook doe. Het is een mooi en pittig stuk met nog een hele steile keientrap waar je met handen en voeten omhoog moet klimmen.
Maar dan eindelijk daar is de zonnepoort!!
Ontlading, tranen, we hebben het gehaald en wat is dit geweldig mooi.
Dit is niet te vertalen in dit verhaal, dit moet je echt zelf meegemaakt en gezien hebben, wil je dit begrijpen. Dat hebben we vooraf ook gelezen, het is echt zo.
We blijven daar een tijdje zitten, eten ons ontbijt, en genieten van het uitzicht op Machu Picchu die steeds een stukje meer te zien is tussen het wolkendek. Indrukwekkend!
Dan gaan we door naar beneden naar Machu Picchu. We komen mensen tegen die naar de zonnepoort toelopen. Ze hebben er flink moeite mee en vragen hoe ver het nog is. Ik zeg: oh just 2 hours....... de hele groep ligt in een deuk. Tja kon het niet laten naar 4 dagen klimmen, dalen, afzien.
Vervolgverhaal over Machu Picchu in de volgende blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten